Sımsıcak bir iklimden hepinize merhaba.

Yazın gelmesi ile hepimizin içindeki Covid-19 endişelerinin bir nebze azaldığı ve belki de yakın çevremizle yaşamın güzelliklerinin tadına tekrar varmaya niyet ettiğimiz bir dönemdeyiz. Bu kutlama hissi hepimizin gönülden ihtiyaç duyduğu bir his olduğu kanıksanamaz. Ülkemizin doğası ile inanılmaz imkanlar sunduğu bu mevsim hepimiz için keyifle geçsin.

Covid-19 dönemini anlamlandırma aşamasında bütün sevdiklerimden duyduğum ortak bir endişe vardı, bugün sizlerle onu paylaşmak istiyorum. Belki insanlığımıza olan inanç eksikliğinden (ki eski bilinç seviyesinde yaşayan hepimiz bu inancı her daim teyit ettik) Covid-19 döneminde insanlık adına yarattığımız gerçekliğe dair hepimizin duyduğu endişeyi ve dönüştürmek istediklerimizi unutacağımıza dair bir hissiyat var. Haklı da olabilirler. İnsanlık tarihi bizlere defalarca ne kadar unutkan olduğumuzu kanıtladı. Hızlıca adapte olan ve yaşanmışlıkları unutup eski yaşam sistemimize hızlıca geri dönme isteği olan varlıklarız. Bu harika bir şey. Esneklik bugünün insanı için en kıymetli olan özelliklerden biri.

Ve fakat… yaşananlar bizlerin sorumsuz tercihlerimiz yüzünden yaşananlarsa… dünya hepimize bir şekilde, insanlık tarihinde ilk defa, toplu olarak evde oturma ve yaratımlarımıza ve var oluş şeklimize dair düşünmemiz üzere bir alan tanıdıysa… ben bunu unutma ve eskiye geri dönme lüksümüz olduğunu da zannetmiyorum. İnanılmaz bir imkan tanındığını düşünüyorum bizlere.

Yeniden yenide, üst bilinç farkındalığı ile insanlığımızın gidişatını ve yuvamız dediğimiz bu kıymetli küreyi, dünyamızı, dönüştürme anı bugün.

9-6 çalıştığımız ve sadece tüketim ihtiyaçlarımızı gidermek üzere para kazanmak için yaptığımız iş modellerini, öğretilmiş kalıplar doğrultusunda yönetmeye çalıştığımız ilişkilerimizi (başkaları ve her şeyden öte kendimiz ile), içimizdeki bitmek tükenmek bilmeyen açlığımızı gidermek üzere edindiğimiz tüketim alışkanlıklarımızı, yaşamın koşturması içinde özensiz seçtiğimiz tepkisel kelimelerimizi ve yaklaşımımızı, ego’muzun dürtüleri ile yarattığımız gerçekliğimizi, dünyanın ihtiyaçlarından öte kazanç odaklı kurduğumuz iş modellerini, dostlukların ötesinde kurulan çıkar ilişkilerini dönüştürme zamanı şimdi. “Ben” kelimesini “biz” kelimesi ile değiştirme zamanı şimdi!

Ve öğrendiklerimizi unutma lüksümüz yok arkadaşlar. “Oh bitti” deyip eski yaşam şeklimize ve alışkanlıklarımıza dönme lüksümüz de yok. Bugün bizlere evrenin sunduğu bir armağan. Yeniden yenide insanlığımızı tasarlama imkanı sunuluyor bizlere. Ben şahsen yaşam şeklimizin değişmesinin zaruri olmuş olduğunun farkında olarak bizlere sunulmuş ve yaşama “es” verdiğimiz bu zamanı unutmak istemiyorum, unutturmak da istemiyorum. Belki de onun için yazıyorum bugün. Eski kalıplarımıza, tüketim alışkanlıklarımıza, yaşam şeklimize döndüğünüz anda evrenin bizlere yeniden bir zorluk çıkartarak bizleri kendimize getirmek için hazır olduğunu hissediyorum.

Yaratan da bu üstünde yaşadığımız capcanlı varlık olan toprak ana da bizleri cezalandırmak istemiyor, niyeti bizi öldürmek de değil… belki de sadece bir durun ve bakın diyor. Üstel insanlığımızın en büyük aracı olan gözlemci konumumuzu uyandırmak istiyor. Neden sonuç ilişkilerine öğretilenlerin ötesinde bakmamızı istiyor. Yaşam dediğimiz bu yolculukta bütüne ışık tutmamızı ve dönüştürmemizi istiyor. Ve bu süreci kısacası hızlandırmak istiyor. Çok yavaş gelişen, rahatsızlığının içinde rahatlığını yaşayan ruhumuzu biraz sarsmak istiyor.

Tanrının özelliklerinden beden bulmuş varlıklar olarak bu dünyanın bugün geldiği konumdan hepimiz sorumluyuz. Belki de sorumluluğumuzu bizlere geri vermek istiyor, her birimize, tek tek. Ve dönüşüm her birimizin adım adım kendi gerçekliğimize yaklaşmamızla gerçekleşecek. Onu fısıldıyor bizlere sanki, uyanın diyor.

Çok sevdiğim bir hikayeye değinmek istiyorum burada;

Bir adam okyanus sahilinde yürüyüş yaparken, denize telaşla bir şeyler atan bir adama rastlar. Biraz daha yaklaşınca bu kişinin, sahile vurmuş deniz yıldızlarını denize attığını fark eder.

“Niçin bu deniz yıldızlarını denize atıyorsunuz?” diye sorar. “yaşamaları için”  diye yanıt verir deniz yıldızlarını toplayan adam.

Diğeri bu defa “iyi ama burada binlerce deniz yıldızı var. Hepsini atmanıza imkan yok. Sizin bunları atmanız neyi değiştirecek ki?” der.

Yerden bir deniz yıldızı daha alıp denize atan kişi, “bak onun için çok şey değişti” karşılığını verir.

Bu deniz yıldızları bizleriz. Her birimiz. Önce kendimizi dönüştürmeliyiz ki diğer deniz yıldızlarını görebilme erdemi geliştirebilelim içimizde. Önce biz uyanmalıyız yaşam oyununa ki akabinde şefkatle etrafımızda iletişimde olduğumuz herkese minik dokunuşlarla tohumlar atabilelim, tek tek her birini denize geri atabilelim.

Ve asla unutmayalım; o atılan tohumların gelişimi de herkesin kendi yolculuğuna, kendi niyetine bağlı. Zorla güzellik olmaz, biliyorum. Ama bir bildiğim daha var ki, atılan her tohum büyür, yeşerir. Gelişim hızı ise, bireysel olarak onu ne kadar özenle suladığımıza, beslediğimize bağlıdır.

Bizlerin her birinin içine tohumlar atıldı Covid-19 döneminde. Bu tohumları toprağın en dibine itelemek, çürümeye bırakmak ve belki de alıştığımız sistemlere “peki” deyip geri dönmek bizlerin elinde. Ve fakat, aynı zamanda, bu tohumların içimizde yeşermeye ve yeniyi tasarlamaya hazır olduğunu unutmamak da bizlerin elinde. Her eskiye dönmek isteyen içsel sesimizi, algımızı, kalıbımızı kucaklayıp, görüp, bırakmak ve dönüştürmek de bizlerin elinde.

Bizler yaratanın bir parçası olarak onun en erdemli vasıflarına doğuştan sahip olan ve sonradan unutmuş, şekillendirilmiş varlıklarız. Hatırlamak, yeşertmek, dönüştürmek ve yaratmak aynı yaratan gibi bizlerin de elinde. Unutmayalım.

Şimdi tatilin, doğanın, yaşamın, yine dışarıda sevdiklerinizle olmanın keyfini çıkaralım. Yaşamı doya doya içimize çekelim. Ama yaşama geri dönerken içimize dikilmiş olan tohumları da unutmayalım. Özellikle bu içinden geçmekte olduğumuz dolunayda naçizane tavsiyem, tepkisel olmayalım. Susalım biraz. İçimizde kabaran hisler olursa unutmayalım. İçimizde kabaran hisler bizim tek kontrol edebileceğimiz. Kimin, hangi sohbetin, hangi olayın içimizi kabarttığı ve yaramıza bastığı bizim yetki alanımızda değil. Karşımıza çıkıp bizleri rahatsız eden insanların ve olayların bizlere ayna tutmak için geldiğini unutmayalım. Cennet ve cehennemin bu dünyada, bu bedenin içinde tecrübe edildiğini hatırlayalım. Bizim olaylara yaklaşımımız bireysel yaşam algımızdan kaynaklanır. Gelen bizleri geliştirmek, daha büyük bir varlık olmamıza vesile olmak için gelir. Rahatsızlık hissettiren bir kişi ve/veya olay varsa tepki vermeden önce içimize bakalım. İçimizdeki rahatsızlığın gözlerinin içine bakalım. O kırılgan varlığımızı kucaklayalım. Gelene tepkisel olmayı bıraktığımızda onu dönüştürme imkanımız da yaşam bulmaya başlıyor.

Duralım, susalım, gözlemleyelim, dönüştürelim.

Ve yaşamı kutlayalım. Bugün, anda anında.