Bugün içimde sözlenmek istenenleri yazmaya oturduğum anda Taksim’deki patlamanın haberi geldi. Haberin hemen akabinde ise dahil olduğumuz uluslararası gruplardan mesajlar gelmeye başladı. Dünya çapından dostlar şehrimizde yaşanan bu düşük bilinç gerçekliğine dair endişelerini ve dileklerini dile getiriyorlardı. Neredeyse 2023 yılına girmekte olduğumuz bu dönemde hala böylesine düşük titreşimli gerçekliklerin vuku buluyor olması, bazı ruhların böylesine karanlık duygulara kendilerini teslim ediyor olmaları, beni en derinden üzen. Ve belki de bugün benden sözlenmek istenenlerin sizlerin kalplerinize daha hızlı ulaşmasına vesile olacak olan da bu.

Sözlerime bu boyuttaki yaşamdaki en büyük gerçeklikle başlamak istiyorum. Hepimiz bir gün öleceğiz. Süreyi uzatmaya dair çabamıza rağmen, bir gün, her birimiz bu bedende yaşamakta olduğumuz gerçekliğe veda edeceğiz. Tüm maddesel kazanımlarımızı ardımızda bırakarak gönlümüzün hafifliğini alıp gideceğiz. Geriye sadece gönülden yarattığımız derin bağlar ve içtenliğimizin yarattığı hisler sevdiklerimize bir anı olarak kalacak. Bizlere bu boyutta, bu gezegende, yaşamı deneyimlememiz için verilmiş olan bu bedene bir gün veda edeceğiz. Dünyaya geldiğimiz anda aldığımız ilk nefes ile, (zamanı belirsiz olmakla beraber) kesinlikle bir an vereceğimiz son nefesimiz arasında, bu boyuttaki gerçekliğimizin hakkını ne kadar veriyoruz? Bireysel potansiyelimizi kapasiteye çevirmeye ne kadar niyet ediyoruz? Kaçımız bu niyetle yaşamımıza düzenli alıştırmaları dahil edip, niyetimizi gerçekleştirmeye dair yola çıkıyoruz?

Sistemler dönüşüyor, dünya değişiyor. Bu gerçeklikte kanıksanamaz. Yaşamda hiçbir şey aynı kalmıyor. Aynaya bakarken gördüğümüz yüzümüz bile gün geçtikçe değişiyor. Bugün yüksek bilinci konuştuğumuz, bizlerden saklanmış evrensel yasaların ve gerçekliğin gün yüzüne çıktığı inanılmaz bir enformasyon çağının ortasındayız. Tekâmül yolculuğuna geldiği bilincini idrak edenlerin, kendi potansiyellerini kapasiteye çevirmek için verdiği emeklerin yanı sıra hala savaşlardan, bombalı saldırılardan, canı yanmış olanın can acıtma arzusu ile tetiklenerek harekete geçtiği düşük bir bilinçten de bahsedebiliyoruz. Çünkü burası düalitenin hüküm sürdüğü bir dünya. Aydınlık arttıkça karanlıkta o kadar hırslanıyor. Ve fakat, bildiğim bir şey var ki, aydınlık sadece titreşmekte olduğu frekans seviyesi sebebiyeti ile, karanlıktan daha fazla etki yapma potansiyeli taşıyor. Duygu seviyelerimiz bedenimizden frekans olarak çevremize etki ediyor ve benzeri frekansta titreşenler birbirine çekiliyor. Ve birlikten güç doğuyor. Sonuçta bizler birleşip hareket ettiğimizde bu gezegende sonsuz bir etki yaratma yetisine ve potansiyeline sahip olan yegane varlıklarız.

Ya geçmişten gelen yargıları, bizlere dikte edilmiş olan var oluş ve işleyiş yasalarını, korkuyu ve kontrolü kabul edecek ve istemesek de, yaşama ve insanlığa olan vaz geçmişliğimizle, karanlığın distopik bir gerçek yaratmasına destek vereceğiz. Ya da birlikte Utopianın yaratımına geçeceğiz. Ve evet. Ne yazık ki arası yok. İnsanlık olarak çok uzun zamandır arafta dans ediyoruz. 4,6 milyar yıllık bir gezegende sadece 6,000 yıl önce bizlere krallıklar, dinler ve paranın sisteme girmesi ile dikte edilmiş olan gerçekliği kabul edip, ufak yamalarla düzenleyip yolumuza devam ediyoruz. Biliyorum Utopia çok hayalperest geliyor ve denemişliklerin hiçbirinin olumlu sonuçlar vermediğine dair bin bir çeşit senaryo ve görüş var. Ve işte belki de beni en çok üzen, en büyük hayal kırıklığına uğratan da insanlığın bu boş vermişliği ve kendi içinde barındırdığı yaratanın parçacıklarını görmezden gelmesi.

Her birimizin potansiyele inandığımızı biliyorum. Bu potansiyeli en azından kendi yavrularımızda görüyor, deneyimliyor ve arzuluyoruz. Onlarda gördüğümüz potansiyeli onların da görmelerini ve gerçekleştirmelerini ne kadar da gönülden arzuluyoruz. İşte yaratan da aynı ümitle bizlere bakıyor. Kendi potansiyelimizi gerçekleştirmemiz için geldiğimiz bu yaşam okulunda, tekâmül sürecimizde, erdemle yol almamız, kapasitemizi gerçekleştirmemiz, yaşama geldiğimiz bu bedenin ve hikayenin hakkını vermemiz için ümitle bizlere bakıyor. Mevlana’da, Gandi’de, Mother Teresa’da ve diğer içindeki kutsal sese kulak verme cesaretini göstermiş olan nice canda var olan kapasitenin bizlerde de potansiyel olarak var olduğunu anımsamamızı ve keşfe çıkmamızı istiyor. Ve sabırlı da. Ajandası yok. Bu simülasyonun içinde bütün yaratımı bize bırakmış. 8 milyar öğretmenle bizleri bu gezegene bırakmış ve sevgili İrem Orhon’un deyimi ile birbirimize çarparak kendimizi deneyimleyip, anlamamız ve gerçekleştirmemiz için bizlere her gün, binlerce, olanak sunuyor. Gezegenimizin de bir ajandası yok. Dünya’nın sonu gelirse onun umurunda bile olmaz. Uçsuz bucaksız evrende var olan nice solar sistemin birinde yer alan gezegenlerden biri sadece. Asıl soru, bu gezegende ikamet eden biz insanlara ve ekosistemimize ne olacak?

Yeni bir yaklaşımın, yöntemin, anlayışın ve işleyişin gerekliliği kaçınılmaz. Ya bütüne hizmet eden, üst bilinçten işleyen yepyeni sistemleri yaratacağız, ya da günümüzü kurtarma yalanı altında kararsızlığımız, inançsızlığımız ve kıtlık bilincimiz ile hiçbirimizin istemediği bir gerçekliğin yaratımına onay vererek, katkı sağlayacağız. Ya içimizdeki gözlemciyi uyandıracağız ve kendimize, işleyişimize, “evet” veya “hayır” dediklerimize, tetiklenip verdiğimiz tepkilere, karanlık yanlarımıza ve yaralarımıza daha derinden bakacağız, ya da böyle geldi böyle gider inancımızla 7 nesil sonrasına hiç de hoş olmayan bir gerçekliği miras bırakacağız.

Gözlemci konumuna geçmek bu döngüyü kırmanın yegâne yolu. Gözlemci konumuna geçtiğimizde kendimiz diye nitelendirdiğimiz maskelerimizin, kimliklerimizin ve yargılarımızın ötesinde yaşamı ve kendisini gözlemleyen tarafsız bir gönül gözünün farkındalığı uyanmaya başlıyor. Kendimiz ve kararlarımız ile yüzleşme cesareti gösteriyoruz. Gözlemleme yeteneği, bizlere “dünya gerçekleri” illüzyonu altında öğretilmiş olan kibrimizden, içsel açlığımızdan, fırsatçılığımızdan ve egomuzdan işlediğimiz anları yakalama ve yakaladıkça da zamanla değiştirme imkânı sunuyor. Bu gözlem deneyimi sonunda ya verdiğimiz tepkiler, attığımız adımlar zaman içinde dönüşmeye başlayacak ya da ne yazık ki vicdanımız ve egomuz arasındaki bu uyumsuzluk bedenimizde büyük tahribat yaratarak bizleri hasta edecek. Vicdanımıza rağmen günümüzü kurtarmak adına verdiğimiz kararlar, biz farkında olsak da olmasak da, bedenimizin içinde yarattığı titreşim sebebi ile bizleri yiyip bitiriyor ve hastalıklar olarak kendini gösteriyor.

Böyle geldi böyle gider bakış açısı ile yaşamımıza devam edebilir ve tekâmül sürecini görmezden gelebiliriz pek tabi ki. Ve fakat, bir sonraki yolculuğumuzda nasıl bir gerçeklikte bedenleneceğimize dair hiçbir fikrimiz ve/veya etkimiz yok. Bu boyutta bizlere bahşedilmiş olanlar önümüzdeki yaşamda ulaşımımız dahilinde olmayabilir. Bu yaşamda yüzeysel keyifte var olmayı tercih eder, uyanma sürecimizi bir sonraki yaşamımıza ertelersek, o yaşamın bu yaşamdan çok daha şefkatli olacağını kim söyleyebilir ki? Bu bağlamda, Mahatria’nın sözlerini anımsamamızı öneriyorum; “Bu yaşam kendiniz olabilmeniz için sizlere sunulmuş yegâne şans. Lütfen kendinizi teğet geçmeyin.” diyor. Kendimize, iç sesimize, vicdanımıza rağmen işlemeye ve üretmeye devam edersek bu yaşamda potansiyelimizi kapasiteye geçirme şansımızı kaybetmiş olacağız. Gün bugün. Ya uyanacağız ve sistemin dönüşmesi için bilinçli, erdemli, vicdanlı ve yapıcı tercihler yapacağız, ya da gelecek nesillere karanlık bir dünya bırakacağız. Ya inançsızlığımızla ve vaz geçmişliğimizle, at gözlüklerimiz ile, günümüzü kurtarmaya odaklı yaşamaya devam edeceğiz, ya da elimizden gelenin en iyisini yapmaya niyet edeceğiz.

Gün bugün, tercih her birimizin içinde, vicdanımızda bizleri bekliyor.

Sevgiyle kalın.

Biliyor musun… belki de ilk defa hissediyorum bunları. Bugün benim doğum günüm ve ilk defa, yaşamdaki nice öğretilmiş kavramlar gibi, sanırım bu kavramın da yaptırımının tükendiğini deneyimliyorum.  

Birbiri ardından farkındalıklara uyandığımız bir dönemdeyiz. Önceden değer veriyor olduğumuzu zannettiğimiz, vermemiz gerektiğine inandığımız birçok olgu ve kavram şekil değiştirmekte. Ve doğum günü kavramı da bu dönüşümden kendi payına düşeni almakta sanırım. 

Büyük bir uyanışın eğinde, iyiyle kötünün savaşına tanıklık ediyor ve yaşıyoruz. Yenide yeniden insanlığımıza bakmaya niyet etmiş olanlar ile kalıplarına sıkı sıkıya tutunan kesimin savaşını hem dünyamızda hem de içimizde yaşamaktayız her birimiz. Bir grup sınırların, tanımların, kalıpların ötesinde bir Dünya algısının inancında işlemeye özen gösterirken, bir grupta ataerkil yaklaşıma sıkı sıkı tutunmaya, dönüşmekte olanlara gözlerini yummaya ve “böyle geldi böyle gider” edasıyla ümidi naif bulmaya devam ediyor. Bir grup utopia’yı tanımlaya niyet etmişken, bir grup ise distopia’nın kaçınılmaz olduğunu sözlendiriyor. 

Biz ister kabul edelim ister etmeyelim, insanlık uyanıyor. Herkes iste de istemese de kabını genişletiyor. Dile kolay. İnsanoğlu olarak bir seneyi aşkın bir süre boyunca bir bilinmezin içine daldık, karanlıkta yolumuzu sadece içimizdeki ışıkla bulmaya çalıştık. Bir alışkanlığın gelişmesi için 40 gün devam etmemiz gerektiği söylenir. İnsanlık olarak evimizin 4 duvarının içinde kendimize ve yaşamın işleyişine bugün, yeniden bakmak için 40 günü defalarca devirdik. İçsel yolculuğumuz istesek de istemesek de derinleşti. 

Bugün ise sözlerimizde yaratımına ve olasılığına inandığımız yaşamı hareketlerimize taşımanın, taşımaya niyet etmiş olmanın ağırlığını yaşıyoruz bir nevi. Evet karanlık aydınlıktan çok daha baskın gözüküyor bu günlerde. Ama sadece gözüküyor. Göz onu görmeye alıştığı için belki de, bizlere aktarılan dünya da karanlık oluyor. Ve fakat algı değişirken, sen değişirken, yaşamda baktığın yön de değişmiyor mu? Bir ağaca bakarken gözlerin onda dönüşümü daha derin görmüyor mu sence? Sevdiklerinle huzurlu bir anı yaşarken daha derin bir minnet hissetmiyor musun? Kendinle baş başa kaldığında içsel savaşın bir kabule dönmeye başladığını gözlemlemiyor musun? Ve bir parçan bas bas bağırmıyor mu “yeter” diye? “Mış” gibi yaşanmış bir yaşama, “mış” gibi kurgulanmış bir Dünyaya yeter demek istemiyor musun? Bir adım atmanın vakti gelmedi mi sence? 

Evet … bu duygular ve düşüncelerle giriyorum bu sene 47 yaşıma. Hepimize dair derin inancımla hoş geldin diyorum yeni yaşıma. Ben insanoğlunun uyanışına ve kolektif olarak, hep beraber yepyeni bir varoluşu kurgulayabileceğimize inananlardanım. Evet herkesin kendi gerçekliğine uyanması biraz zor gözüküyor ama…. Ama demek istiyorum ben yine de. Hepimizin içindeki üst potansiyele inanan, yaratanın kapsayıcı, sevgi dolu parçasını taşıdığımıza inanan bir insan olarak herkesin uyanma olasılığına inanıyorum ben. Hareketlerimizde, sözlerimizde, yaklaşımımızda bilinçli olarak yapacağımız tercihlerle kendimizi ve Dünyayı dönüştürebileceğimize inanıyorum ben. Siz nerede duruyorsunuz bu konuda onu çok merak ediyorum. Kaçımız inançtayız? Hadi doğum günümde yazın bana görüşünüzü. Bildiğim tek bir şey var ki, çoğumuz inandığımız sürece dönüşüm kaçınılmaz olacak. Her şey frekans bu yaşamda.  Bizler frekansımızı ümitte tutarsak ve bu doğrultuda tercihlerimizi yaparsak işte o zaman belki bu cennet gezegende cennetti kurgulamamız ve yaşamamız mümkün olacak. 

Şimdi sizden ufak bir hediye istiyorum. Bugün sözlerinize özen gösterin benim için. Bugün tüm yaşamsal aksaklıklara ve hayal kırıklıklarına rağmen yüzünüzü ışığa, inanca, sevgiye çevirin. Ve içinizde her sözlenen kabulden geçsin. Kendim için istediğim hediye kolektif bilincimize ve işleyişimize yansısın. Bir gün de olsa kendimize, sevdiklerimize, sevmediklerimize, sorguladıklarımıza başka bir gözle bakalım. 

Böylesine kıymetli bir dönemden çok daha büyük, erdemli ve sevgide çıkalım. Dönüşsün kavramlar içimizde, öğretilenlerin ötesinde bir var oluşu deneyimlemeye aralayalım ruhumuzu. 

Her daim inançla sevgide kalın. 

Ben hayatı algılamamızın geniş boyutta detaylandığını düşünüyorum. Bu sebeptendir ki, kendi gelişim yolculuğumda kullandığım araçlar ve kendime baz aldığım bilgiler ve öğretiler geniş bir yelpazede yer alıyor. Ve bu yelpazenin bir katmanı da astrolojiden oluşuyor. Evet, ben her şeyin bir frekans olduğuna inanıyorum ve deneyimliyorum. Bizler evrenin ve kainatın frekansı ile ahenk içinde yaşıyoruz. Gökyüzünde olanlar bizden bağımsız değil. Biz isteyelim ya da istemeyelim, inanalım ya da inanmayalım, eninde sonunda gökyüzünde olan etkileşimden de etkileniyoruz. 

Kendi insan algoritmam ile yaşamıma dahil olmuş ve gökyüzündeki değişimin bu dünya üzerindeki yaşamımızdaki yansımasını inceleyen ve sözlendiren bir takım dostlarım ya da beğeni ile izlediğim bilir kişiler var. Ve onların söylediğine göre şu anda 11-11 kapısından geçiyoruz. Eşikteyiz. İnsanlığımızın bir sonraki dönemini kolektif olarak tanımlarken kendi içimizdeki karanlıklara da bakmak durumunda kalıyoruz. Kalıplarımızın ve yargılarımızın gün yüzüne çıktığı ve hayırlısı ile dönüştüğü bir dönemdeyiz deniyor. Ve bende, kendi naçizane yaşamımda bunu hepimiz gibi tecrübe ediyorum. 

Pandemi dönemi ile istisnasız hepimiz için zaman ve mekan kavramları anlam değiştiriyor. Sanki her gün Cuma günü ve bitmeyen uzun bir günü yaşıyoruz. Ben şahsen haftanın nasıl geçtiğini, günün başlayıp da saatin nasıl 3 olduğunu anlayamıyorum. Şaşkınım ama bir o kadar da rahatım bu eriyen zaman kavramı karşısında. Saygı duyuyorum her şeyden öte. Zamanın şekil değiştirdiği bir dönemi deneyimlemek nasip olduysa vardır bir sebebi diyip gözlemliyorum içimdeki algı değişimini, direnci ve kabulü. 

Mekan kavramı dönüşüyor çoğumuz için. Evimizin 4 duvarı içinde çevrildiğimiz bu dönemde dünyayı sığdırmaya başladık yuvamızın içine. Dış dünyadan öylesine kopuk yaşadığımızda ise o gün yaşamakta olduğumuz bir gerçeklik de boyut değiştirmeye başlıyor. Sanki yaşamımızın kendisi oymuşçasına bütün geçekliğimizi ele geçirebiliyor.

Bir işbirliğinde yaşadığımız iletişim tıkanıklığı tetikledi beni bu hafta. Ve dün baktım ki, 3 gün boyunca bütün gerçekliğimi bu olay ele geçirmiş, başka bir şey düşünemez ve yapamaz hale gelmişim. Kendi dünyamda, evimde, bu konu ile kavrulurken buldum aniden kendimi. Evet, hepimiz düşebiliyoruz bu sarmalın içine. Bir konu bizleri öylesine rahatsız ediyor ve tetikliyor ki yaşamımızın çok boyutluluğunu unutup tek bir olayın gerçekliğini bütün yaşamımızın merkezi haline getirebiliyoruz. O konunun rahatlığımızı, huzurumuzu, neşemizi gölgelemesine biz izin veriyoruz ve kendi maymun zihnimizin oyununa yenik düşüyoruz.  

11-11 kapısında benim kendime uyanışım da bu oldu. Pireyi deve yapma tabiri var bizim kültürümüzde. Bazen bazı olayları kendi kabının ötesine taşıyıp kendi gerçekliğimiz haline getirebiliyoruz. Ve özellikle zaman kavramının erdiği ve mekan algımızın daraldığı, insanlığımız adına yaşamakta olduğumuz çok özel günlerde içsel farkındalığımızı uyandırmak zaruri hale geliyor ki o olayı tekrar kendi kabına geri koyabilelim. 

Farkındalık seviyemiz ne olursa olsun yaşamda olan zorlukların bizlere şifa olmak adına geldiğini ve bunları cesaret ve dürüstlükle dönüştürebileceğimizi unutmayalım ve unutturmayalım. Geçelim içinden erdem ile, zihinsel bahanelerimizin ötesinde duymaya niyet edelim birbirimizi ve umut ediyorum ki büyüyelim ve kabımızı genişletelim. 

Cesur olalım, değerlerimiz doğrultusunda dürüstlükle ve içtenlikle adım atalım yaşama. Kalp ve zihin süzgeçimizden geçirirken aklımızdan geçen ve kendini durmaksızın açıklamalarla teyit eden sözleri susturalım. Ve her şeyi kendi kabında değerlendirelim. Yaşamımızda olan olayları boyutunun ötesinde kendi gerçekliğimiz haline getirmeyelim. Derin bir nefes alalım. Duralım. Derinlere bakalım. Büyüyelim. 

Ve sevgili Mor Alev’in bugünki sözleri ile uğurlayalım takıldığımız detayları, kişileri, olayları … şifalandıralım. 

“Dünyanıza kaosa katılarak yardım etmeyeceksiniz. Haklılık iddiası, yargılama, üstünlük duruşuyla dünyanıza yardım edemezsiniz. Dünyanıza kimsenin karanlığına zorla ışık sunmaya çalışarak da yardım edemeyeceksiniz.

Bütün bunların yerine, ışık olun. Sevgi olun. Huzuru koruyan olun. Sabah kalktığında gece boyunca başını özenle taşıyan yastığı takdir eden olun. Duşunuzdaki suyu ve sabunu sevin. Kahvaltınızı sevin. Yuvanıza şükredin. Ailenize şükredin. Köpeğinizi sevin. Çocuklarınızı övün. Partnerlerinizi takdir edin. Sonra dua edin sevgililer, tüm insan kalplerin canlanıp yükselmesi için. Acı içinde olanların acılarının dinmesi için. Korku içinde olanların Yaratan’ın sevgisini hissetmesi için. Huzurda olmanız için dua edin.”

Sağlıcakla sevgide kalın…

Bazen sadece kendini dinlememek, sadece gözlemlemek için yazarsın. Bırakırsın aksın zihnindekiler. Aksın ki onun altında, daha içlerde, daha derinlerde olanı gözlemlemeye de alan açılsın. Üstte dalgalanan ve senin bakış açını buğulaştıran düşüncelere dokunmayı ve incelemeyi bırakasın. 

Maymun zihni dediğimiz ve düşüncelerin akışının hızında daldan dala atlayan, gelen düşünceye tutunup ona derinlemesine dalarken bir diğer gelen düşünceye atlayan bir zihin halindeyiz genelde. Halbuki keşke bir de o dalı tutmasak, gelen o yeni düşünceye atlamasak. Bıraksak düşünce düşse yere, kendi kendine eriyip yok olsa. Ta ki bir sonraki gelene kadar. İnan bana, eninde sonunda bir sonraki düşünce gelecek… biz bir insanız. Yaradılışımız zihnimizin ve ruhumuzun uyumunu sağlamak üzere kurgulanmış.

Belki de yaşam dediğimiz bu yolculuğun ana amacı düşünceler ve içsel sessizlik arasındaki dengeyi arayışımız.

İşte bu zihnin oyununu ve belki de var oluş sebebini idrak ettiğimizde, elimizden geldiğince, düşüncelere tutunmayı bırakıp, o içinden geçmekte olduğumuz panik, endişe ve kurgudan çıkmaya niyet edebiliriz… işte o zaman tekrar dingin bir nefes alma, düşüncelerin akışından bir es alma farkındalığına gelebiliriz. Niyetimiz, iki düşünce arasındaki zamanı esnetmeye başlamak. Zamanın yavaşladığı o esnada da mümkünse gözlemci konumunda kendimizi izlemeye alan açmak. 

Zihnimizdeki düşünceler arasındaki zamanın esnemesi gerçek manada ne zaman oluyor biliyor musunuz? Şimdi! Anda anında! Ancak ana geldiğimizde zihnimizdeki düşüncelerin sesi kısılmaya başlıyor. Bedenimiz, zihnimiz ve ruhumuz ahenk içinde oluyor. Tüm varlığımız, dikkatimiz ve niyetimiz anda var olmaya ve yaptığımız her ne ise ona odaklanmaya başlıyor. Nefesimiz dengeleniyor. 

Ben bu hissi  kendi naçizane yaşamımda ne zaman hissettiğimi düşündüğümde aklıma şu tecrübeler geliyor;

Yoga yaparken veya fiziksel bir zorluğun içinden geçerken; bedenimin sınırlarını esnetirken zihnimin ve bedenimin anda olduğu zamanlarda. Meditasyon ve / veya nefes esnasında. Küçük bir çocukla ya da bebekle vakit geçirirken. Ve kimi zamanda yemek yaparken. 

Bir başka anda kaldığımı gözlemlediğim anlar ise değer katmak üzere aldığım sorumluluklar esnasında yaşama geçiyor. Mesela Oy ve Ötesi’nde gönüllü olduğumda herseyini hakkaniyetli bir şekilde ilerlemesine gösterdiğim özen esnasında yüzde yüzümle andaydım. Art of Living Ashram’ında seva (hizmet) yaparken ya da sessizlik esnasında simültane tercümanlık yaparken tamamen bir kanaldım. Veya bir kuruma / topluluğa değer katmak üzere sahne aldığımda bütüne değer katması ümidimle içimden sözlenleri aktarmaya özen gösterirken şimdi buradayım. 

Ana geri gelmek ve gözlemciyi uyandırmak için kullandığım ana aracım ise yazı yazmak. Panik atak geçirdiğim dönemlerde en aktif kullandığım aracımdı yazı yazmak. Hissin içinde kaybolmaya başladığım, benden öte düşüncelerin içine düşmeye başladığım anda bilgisayarı / kalemi ve kağıdı alıp yazmaya başlıyordum. İçimden geçenleri, zihnimde uyananları yazmaya başladığım anda bir süre sonra kendimi düşünceden düşünceye atlamayı bırakmış kendimi izlerken buluyordum. Gözlem esnasında fark ettim ki; bir panik atağı bedeninde yaşayan vardı, bir bunu yazmaya niyet etmiş bir bilinç vardı ve bir de bu ikisinden de öte yazanı ve yaşayanı izleyen bir ben vardı. Ve bir zaman sonra yazan da gözleyeni sözlendirmeye başladı. Gözlemci konumundan yaşadıklarına anlam veren tarafım kalemi aldı da diyebiliriz belki de. Böylece düşüncelerin arasında kaybolup, bedenimde endişeyi hissetmektense zihnimi ana yazarak getirebileceğimi keşfettim. 

Aslında, bloguma başlama dönemim de işte tam bu zamanlara denk gelir. Seslendirme ihtiyacımı kaleme dökmeye başladığım zamanlar. İçimde sözlenenleri aktarma ihtiyacı duymaya başladığım zamanlar. Yazı benim ilacım oldu. Kendime kavuşma yolculuğumda, yaşam amacım olan ifade ihtiyacımı gidermeme şifa oldu. Kelimeler nedense hep daha keyifte aktı yazarken, kendimi kendime daha net ifade ederken buldum. Ve akabinde de duyulmaya başladım sanırım. İşte buna minnettarım.

Hepimiz gibi benimde duyulmaya, görülmeye ve sevilmeye ihtiyacım vardı. Ve bunlar kanımca, insan hikayemizin en temel ihtiyaçları. 

Kendimizi gözlemleyelim ki bu bedene üflenmiş bu ruhun bu kutsal yaşamda, bu cennet dünyada ne değer katmaya gelmiş onu da hissetmeye ve icra etmeye başlayabilelim. Kısacık bir yaşam var önümüzde ve bidiğimiz bir şey var ki, hepimiz bir gün bu boyuttaki yaşama veda edeceğiz. İşte bence, doğum ile ölüm arasında aldığımız nefeslerin kıymetinin farkında, hakkını vererek yaşamak en ulvi görevimiz. Yaşamı tecrübe eden bu bedenin, bu hikayenin içine düşmüş ruhun gözlemci konumuna çıkabilmek. Yaşamı ve kendimizi gözlemleyerek, öğretilenlerin, zihnimizin ötesinde kendimizle irtibata geçebilmek. 

Ha baktık susturamıyoruz mu o sesleri? Zihnimizden geçen düşünceleri, endişeleri bırakalım bulutlar gibi aksın gitsinler. İzleyelim onları. “Bugün böyle” diyebilelim. “Bugün yorgunum ve zihnimin kargaşasısının tam ortasındayım.” Ve buna da peki. Bu da güzel. Kendime ve yaşama dair görmem gereken ne varsa görmeye, kabul etmeye, sevmeye ve dönüştürmeye hazırım. Nefesimde kalarak, kalemime kağıdıma sarılarak kendimi izlemeye alan açabilirim. 

Ve yarın… işte yarın, yepyeni bir gün. Yepyeni bir frekans. Yepyeni bir ben. Sadece bugün, şimdi burada, anda anında bu böyle… içinde olduğum ruh halimi bir sonraki ana çekip çekmemek bana kalmış. Yarının bugünden farklı yepyeni bir gün deneyimi olması sadece benim bakış açıma bağlı… 

Sadece bugün böyle. Tutunma, bırak. Bugünle beraber akıp gitsin an’a ait edişelerin, korkuların, içsel çelişkin.

Integrity dilimizde “tamamlanırlık, bütünlük yada onurluluk, dürüstlük” olarak tanımlanmakta. Ama gerçek anlamına inersek “kendine dürüst bir şekilde yaşamak” ta diyebiliriz. Kimse sana bakmazken yaptıkların ve oluş halin diye de ifade edebiliriz.

İşte aslında integrity bu. Tamamlanmış ve bütün olmak. İçindeki her parçayı görmüş, kabul etmiş ve dönüşmesine izin vermiş olmak. Kendine dürüst bir şekilde yaşamak.

Joint Idea ile yollarım kesiştiğinden beri tek net durduğum bir duruş var. Yazılarımızda, sözlerimizde, iletişimimizde hep sevgi lisanı kullanmak ve kurban lisanına alan açmamak. Kimileri tarafından yargılandım belki de. Kelimelerimiz çok ezoterik, güncellikten uzak ve hayalperest geldi belki. Tek niyeti “başka bir dünya mümkün”ü fısıldamak olan bizlerin geleneksel yaklaşımla ve korku kelimeleri ile seslenmemizin beklenmesi mümkün değil kanımca. Kendi bütünlüğünü yakalamaya niyet etmiş bizlerin inandığımız dünyanın lisanı dışında hitap etmemiz “integrity” kavramı ile ters düşmekte.

İşte bu yüzden bazı kelimeleri özenle dönüştürmeye niyetim. Kendime doğru ve dürüst bir yaşam arzumdan. İnsanlığımız için daha üst kalibre bir yaşam tasarlanabileceğine dair ümidimden. Kendi kabımı genişletmeye niyetim, dönüşümün kendi olmamız gerektiğini bilmemden. Ve işte bu yüzden sözlerime özenim. Dönüşümün kelimelerle, sözlerle başlayacağına inancımdan.

Hadi bugün, sadece bir gün niyet edin. Ağzınızdan kelimeler çıkmadan bir nefes alın ve şu üç süzgeçten geçirin kelimelerinizi;

Doğru mu?

Gerekli mi?

Nezaketli mi?

Sadece bir gün ağzımızdan çıkacak olan kelimelerin frekansına özen gösterelim. Kelimeler sözlenmek mi istiyor ya da sadece düşüncesizce, tepkisel mi geliyor? Evet, asıl olan düşüncelerin akış kaynağını iyileştirmek. Ve fakat, yine de, tercih edip sözlendirmeye geçersek zihnimizi de eğitmeye başlayacağımız kanısındayım. Dudaklarımızın arasından çıkmaya niyet eden o ses nereden geliyor? Zihnimizden mi, öfkemizden mi, yargısal bakış açımızdan mı? Söylemek istediklerimiz doğru mu? Hadi doğru diyelim, gerçekten gerekli mi? Unutma! Ağzından çıkan her ses bir frekans! Ve zaman içinde sende o frekans olmaya başlıyorsun. Başkasına söylediğin o sert, yargısal kelimeler olmaya başlıyorsun. Değer mi kendi akışını ve frekansını kirletmeye? Gerçekten gerekli mi? Hadi doğru ve gerekli diyelim. Son bir süzgece tabi tut bir de… kelimeler nezaket, şefkat ve anlayış barındırıyor mu? İşte o zaman müsaade et sözlensin kelimelerin.

Kelimelerimizi dönüştürürsek zihnimizi dönüştürebiliriz. O çok sesli koro bize hükmetmeyi bırakır, seçen biz oluruz. Yaşamımızı tercihlerimizle şekillendirmeye başlarken dünyada görmeyi ümit ettiğimiz değişimi kendi bedenimizde yaşama geçirmeye başlarız. Ve belki de bizlere sunulmuş bu yaşamı onurlandırmış oluruz. Integrity’de bu değil mi; onurluluk ve dürüstlük. Bu beden içinde, şimdi burada, bizlere bahşedilen hayatı onurlandırmak, hakkını vermek, kendimize dürüst bir şekilde yaşamak.

Hadi gelin bugün, sadece bir gün kelimelerimize özen gösterelim… bakalım sözlerimizle anda anında yaşamımızda neler dönüşmeye başlacak.

İş ve yaşam algımızın birbirinden derin çizgilerle ayrıldığı bir dünyaya doğdum ben. Başarı kavramının maddi kazançla ölçüldüğü, iş kavramının ise maddi kazanç sağlamak için icra edildiği bir dünyaya doğdum. Hiçbir zaman için sormadık kendimize, ben bu dünyaya kendi biricik özelliklerimle ne değer katabilirim diye. İnsanlığımız için dikte edilen bu oyunu oynamayı bırakıp, değer kavramını dönüştürerek, yepyeni bir gerçeklik tasarlayabilir miyiz diye.  

İş seçerken ilk motivasyon kaynağımız başarılı olup para kazanabileceğimiz bir iş sahibi olmaktı. Bizlere  aktarılmış ve bizlerden beklenen bir yaşam vardı. Okulu bitirip daimi kazanç sağlayabileceğimiz bir işe kapak atacaktık ve ardından da beklenilen ve belki de toplumsal olarak talep edilen adımlar izleyecekti bu yolculuğu. Evlenip, çocuk sahibi olacak ve sonsuza kadar mutlu yaşayacaktık. Emekli olana kadar keyif alsak da almasak da mümkünse aynı işte ve aynı firmada çalışacak ve akabinde de sudan çıkmış balık gibi “ben” kavramının ne olduğunu bilmeden emekliliğimizi yaşayıp, yaşama veda edecektik.  

Ve fakat, arada, dünya değişti. Bizler teknolojinin hızlı gelişimi ile yepyeni bir dünyaya uyanırken ve yaratımına onay verirken COVID-19 gibi bir pandemi eşliğinde gerçek değerlerimize uyanmaya başladık.

Teknoloji ile hepimiz birbirimize yaklaşırken bir o kadar da ayrıştırıldık. Gelişen tıbbın etkisi ile yaşamlar uzarken, neyi niye yaptığımızı daha sık sorgular hale geldik. Kadim bilgilerin yüzyıllar boyunca sunduğu araçlar hepimiz tarafından bir click ile ulaşılabilir oldu.Kendi iç sesimize daldıkça, bizlere dikte edilen yaşamın sorgusuz sualsiz yaşanmasının mümkün olmadığına uyanmaya başladık adım adım. Yaşamın kısalığının farkındalığı ile bırakacağımız el izinin kıymetine uyandık belki de. Bir tanecikliğimizin farkına varmaya başladık. Bu dünyanın gidişatına, insanlığımızın bir sonraki evresine nasıl değer katacağımızı sorgulamaya başladık. Ve sorgulayanlar, başka bir dünya mümkün ütopyasına inananlar, birbirine çekilmeye başladı. Birbirinden kıymetli sosyal kabileler birleşmeye, gerçek işbirliği kavramını tanımlamaya ve hayata geçirmeye başladı.

House of Beautiful Business bu sosyal kabilelerden biri işte. Benim için ise, dünyanın keşmekeşinden, günlük hızdan, belki de bilgi kirliliğinden uzaklaşmak için sığındığım sımsıcak bir yuva. 4 senedir yolculuklarına eşlik ettiğim bu sosyal kabileden beslenirken değer katmak ise öylesine kıymetli ki. Diliyorum ki bana dokunan bu ekosistemlerden siz sevdiklerim, kıymet verdiklerim de faydalanabilin. Başka bir dünya mümkün, biliyorum, hissediyorum ve tercih ettiğim yolda her gün buna inanan ve niyet eden başka ruhlarla kesişiyor yolum.

Bizler, hepimiz, doğanın bir parçasıyız ve nihayetinde bir frekansız, enerjiyiz aslında. Ve istesek de istemesek de sosyal kabilemiz diye nitelendirdiğimiz insanların frekansı ile ahenk içinde olmaya başlıyoruz zaman içinde. Ümitte kalmak, kendi enerji alanımızla dünyaya değer katmak istiyorsak kurban psikolojisinin ötesinde işleyen ekosistemlerin bir parçası olmamız ve bir’likte üretimde olmamız ise kaçınılmaz.

COVID-19’un güzelliği ise bizlere böylesine sosyal kabilelere ve bilgilere evimizin rahatlığında ulaşma imkanı sunuyor. Gönül istese de maddi, manevi, yaşamsal bazı zorunluluklar ve kısıtlamalar neticesinde seyahat edip, tecrübe edemediğimiz bu organizasyonlara dahil olma ve ilham alma imkanı sağlıyor. Gelişmemek, öğrenmemek ve yaşama farklı bir açıdan bakma olasılığını göz ardı etmek için hiçbir sebebimiz yok artık. Ve açıkçası… lüksümüz de yok.

Kendi vazgeçmişliğimizi ve inançsızlığımızı dönüştürme zamanı ŞİMDİ!

Bu sene House of Beautiful Business ilk defa 3 gün online olarak gerçekliyor. 16-19 Ekim tarihlerinde bu yuvanın kapıları dünya çapında dahil olmak isteyen herkese açılıyor. Ana etkinliğin yanı sıra 35 ülkede lokal hublar ile iş yaşamının güzelleştirilebileceğine inanan ve araştıran kalpler bir araya gelecek. Biz, Joint Idea olarak, bu sene de Istanbul’daki gerçekleştirilecek olan hubın tekrar ev sahipliğini yapmaktan gurur duyuyoruz. Tüm festival dahilinde 18 Ekim Pazar günü, baharın son günlerini yaşarken, Bomonti Ada’da sizleri bekliyor olacağız. 10 tane kıymetli konuşmacı eşliğinde ben kavramının biz kavramına dönüşüne ve üstel teknolojilerin bir’lik bilincine nasıl hizmet edebileceğine dair alan tutuyor olacağız. Pandemi sebebi ile bu fiziksel birlikteliğimizde kısıtlı sayıda izleyici kabul edebiliyoruz. Bu sebeple Great Wave’e biletinizi alırken bizlere sosyal kabilelerimize ulaştırmak için sunulan %25’lik indirim kodunuz için şifremiz “SPLASH_ISTANBUL”u girmeyi unutmayın. 18 Ekim’deki bu birlikteliğimizde yerinizi ayırmanızı gönülden tavsiye ederim.

İçinizde hissettiğinizi biliyorum…. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

Bizler yepyeni bir varlığa dönüşmekteyiz ve yaratımlarımızın da aynı hızda ve derinlikte dönüşmesi de kaçınılmaz. Ütopya mümkün, evet. Ve fakat, hep beraber niyet edersek yaşama geçirebileceğimiz de kanıksanamaz. Hadi gelin… adım adım dokunarak, dokuyarak, dönüştürerek insanlığımızın bir sonraki evresini beraber tanımlayalım, değer katalım.

House of Beautiful Business’ın bu seneki organizasyonu Great Wave’e katılmadan ana programa göz atmanızı öneririm…. Bu birbirinden kıymetli konuşmacı ve konuların sizleri heyecanlandıracağına eminim. Istanbul’daki etkinliğimiz “Trancendance” ‘da ise sizleri aramızda görmek için sabırsızlanıyorum…

Görüşmek ve kavuşmak dileklerimle…

Sağlıcakla hep sevgide kalın!

Sımsıcak bir iklimden hepinize merhaba.

Yazın gelmesi ile hepimizin içindeki Covid-19 endişelerinin bir nebze azaldığı ve belki de yakın çevremizle yaşamın güzelliklerinin tadına tekrar varmaya niyet ettiğimiz bir dönemdeyiz. Bu kutlama hissi hepimizin gönülden ihtiyaç duyduğu bir his olduğu kanıksanamaz. Ülkemizin doğası ile inanılmaz imkanlar sunduğu bu mevsim hepimiz için keyifle geçsin.

Covid-19 dönemini anlamlandırma aşamasında bütün sevdiklerimden duyduğum ortak bir endişe vardı, bugün sizlerle onu paylaşmak istiyorum. Belki insanlığımıza olan inanç eksikliğinden (ki eski bilinç seviyesinde yaşayan hepimiz bu inancı her daim teyit ettik) Covid-19 döneminde insanlık adına yarattığımız gerçekliğe dair hepimizin duyduğu endişeyi ve dönüştürmek istediklerimizi unutacağımıza dair bir hissiyat var. Haklı da olabilirler. İnsanlık tarihi bizlere defalarca ne kadar unutkan olduğumuzu kanıtladı. Hızlıca adapte olan ve yaşanmışlıkları unutup eski yaşam sistemimize hızlıca geri dönme isteği olan varlıklarız. Bu harika bir şey. Esneklik bugünün insanı için en kıymetli olan özelliklerden biri.

Ve fakat… yaşananlar bizlerin sorumsuz tercihlerimiz yüzünden yaşananlarsa… dünya hepimize bir şekilde, insanlık tarihinde ilk defa, toplu olarak evde oturma ve yaratımlarımıza ve var oluş şeklimize dair düşünmemiz üzere bir alan tanıdıysa… ben bunu unutma ve eskiye geri dönme lüksümüz olduğunu da zannetmiyorum. İnanılmaz bir imkan tanındığını düşünüyorum bizlere.

Yeniden yenide, üst bilinç farkındalığı ile insanlığımızın gidişatını ve yuvamız dediğimiz bu kıymetli küreyi, dünyamızı, dönüştürme anı bugün.

9-6 çalıştığımız ve sadece tüketim ihtiyaçlarımızı gidermek üzere para kazanmak için yaptığımız iş modellerini, öğretilmiş kalıplar doğrultusunda yönetmeye çalıştığımız ilişkilerimizi (başkaları ve her şeyden öte kendimiz ile), içimizdeki bitmek tükenmek bilmeyen açlığımızı gidermek üzere edindiğimiz tüketim alışkanlıklarımızı, yaşamın koşturması içinde özensiz seçtiğimiz tepkisel kelimelerimizi ve yaklaşımımızı, ego’muzun dürtüleri ile yarattığımız gerçekliğimizi, dünyanın ihtiyaçlarından öte kazanç odaklı kurduğumuz iş modellerini, dostlukların ötesinde kurulan çıkar ilişkilerini dönüştürme zamanı şimdi. “Ben” kelimesini “biz” kelimesi ile değiştirme zamanı şimdi!

Ve öğrendiklerimizi unutma lüksümüz yok arkadaşlar. “Oh bitti” deyip eski yaşam şeklimize ve alışkanlıklarımıza dönme lüksümüz de yok. Bugün bizlere evrenin sunduğu bir armağan. Yeniden yenide insanlığımızı tasarlama imkanı sunuluyor bizlere. Ben şahsen yaşam şeklimizin değişmesinin zaruri olmuş olduğunun farkında olarak bizlere sunulmuş ve yaşama “es” verdiğimiz bu zamanı unutmak istemiyorum, unutturmak da istemiyorum. Belki de onun için yazıyorum bugün. Eski kalıplarımıza, tüketim alışkanlıklarımıza, yaşam şeklimize döndüğünüz anda evrenin bizlere yeniden bir zorluk çıkartarak bizleri kendimize getirmek için hazır olduğunu hissediyorum.

Yaratan da bu üstünde yaşadığımız capcanlı varlık olan toprak ana da bizleri cezalandırmak istemiyor, niyeti bizi öldürmek de değil… belki de sadece bir durun ve bakın diyor. Üstel insanlığımızın en büyük aracı olan gözlemci konumumuzu uyandırmak istiyor. Neden sonuç ilişkilerine öğretilenlerin ötesinde bakmamızı istiyor. Yaşam dediğimiz bu yolculukta bütüne ışık tutmamızı ve dönüştürmemizi istiyor. Ve bu süreci kısacası hızlandırmak istiyor. Çok yavaş gelişen, rahatsızlığının içinde rahatlığını yaşayan ruhumuzu biraz sarsmak istiyor.

Tanrının özelliklerinden beden bulmuş varlıklar olarak bu dünyanın bugün geldiği konumdan hepimiz sorumluyuz. Belki de sorumluluğumuzu bizlere geri vermek istiyor, her birimize, tek tek. Ve dönüşüm her birimizin adım adım kendi gerçekliğimize yaklaşmamızla gerçekleşecek. Onu fısıldıyor bizlere sanki, uyanın diyor.

Çok sevdiğim bir hikayeye değinmek istiyorum burada;

Bir adam okyanus sahilinde yürüyüş yaparken, denize telaşla bir şeyler atan bir adama rastlar. Biraz daha yaklaşınca bu kişinin, sahile vurmuş deniz yıldızlarını denize attığını fark eder.

“Niçin bu deniz yıldızlarını denize atıyorsunuz?” diye sorar. “yaşamaları için”  diye yanıt verir deniz yıldızlarını toplayan adam.

Diğeri bu defa “iyi ama burada binlerce deniz yıldızı var. Hepsini atmanıza imkan yok. Sizin bunları atmanız neyi değiştirecek ki?” der.

Yerden bir deniz yıldızı daha alıp denize atan kişi, “bak onun için çok şey değişti” karşılığını verir.

Bu deniz yıldızları bizleriz. Her birimiz. Önce kendimizi dönüştürmeliyiz ki diğer deniz yıldızlarını görebilme erdemi geliştirebilelim içimizde. Önce biz uyanmalıyız yaşam oyununa ki akabinde şefkatle etrafımızda iletişimde olduğumuz herkese minik dokunuşlarla tohumlar atabilelim, tek tek her birini denize geri atabilelim.

Ve asla unutmayalım; o atılan tohumların gelişimi de herkesin kendi yolculuğuna, kendi niyetine bağlı. Zorla güzellik olmaz, biliyorum. Ama bir bildiğim daha var ki, atılan her tohum büyür, yeşerir. Gelişim hızı ise, bireysel olarak onu ne kadar özenle suladığımıza, beslediğimize bağlıdır.

Bizlerin her birinin içine tohumlar atıldı Covid-19 döneminde. Bu tohumları toprağın en dibine itelemek, çürümeye bırakmak ve belki de alıştığımız sistemlere “peki” deyip geri dönmek bizlerin elinde. Ve fakat, aynı zamanda, bu tohumların içimizde yeşermeye ve yeniyi tasarlamaya hazır olduğunu unutmamak da bizlerin elinde. Her eskiye dönmek isteyen içsel sesimizi, algımızı, kalıbımızı kucaklayıp, görüp, bırakmak ve dönüştürmek de bizlerin elinde.

Bizler yaratanın bir parçası olarak onun en erdemli vasıflarına doğuştan sahip olan ve sonradan unutmuş, şekillendirilmiş varlıklarız. Hatırlamak, yeşertmek, dönüştürmek ve yaratmak aynı yaratan gibi bizlerin de elinde. Unutmayalım.

Şimdi tatilin, doğanın, yaşamın, yine dışarıda sevdiklerinizle olmanın keyfini çıkaralım. Yaşamı doya doya içimize çekelim. Ama yaşama geri dönerken içimize dikilmiş olan tohumları da unutmayalım. Özellikle bu içinden geçmekte olduğumuz dolunayda naçizane tavsiyem, tepkisel olmayalım. Susalım biraz. İçimizde kabaran hisler olursa unutmayalım. İçimizde kabaran hisler bizim tek kontrol edebileceğimiz. Kimin, hangi sohbetin, hangi olayın içimizi kabarttığı ve yaramıza bastığı bizim yetki alanımızda değil. Karşımıza çıkıp bizleri rahatsız eden insanların ve olayların bizlere ayna tutmak için geldiğini unutmayalım. Cennet ve cehennemin bu dünyada, bu bedenin içinde tecrübe edildiğini hatırlayalım. Bizim olaylara yaklaşımımız bireysel yaşam algımızdan kaynaklanır. Gelen bizleri geliştirmek, daha büyük bir varlık olmamıza vesile olmak için gelir. Rahatsızlık hissettiren bir kişi ve/veya olay varsa tepki vermeden önce içimize bakalım. İçimizdeki rahatsızlığın gözlerinin içine bakalım. O kırılgan varlığımızı kucaklayalım. Gelene tepkisel olmayı bıraktığımızda onu dönüştürme imkanımız da yaşam bulmaya başlıyor.

Duralım, susalım, gözlemleyelim, dönüştürelim.

Ve yaşamı kutlayalım. Bugün, anda anında.