For English version please scroll down….
Garip bir hafiflik hissediyorum bu sıralar… belki de ilkbahar geldiği içindir diycem ama o konuda da çok sinirliyim aslında, pek sevinemiyorum. Mart ayında gelmiş olan ilkbahara sevinemiyorum işte…. Küresel ısınmanın böylesine büyük bir gerçek olarak hayatımızın içinde fiziksel olarak yer alıyor olması bahar sevincime gölge düşürüyor… Ama buna rağmen sonsuz bir hafiflik hissediyorum, sanki bedenimin dışına çıktım da büyük resme tepeden bakıyormuşum gibi… mutlu, ruhumu gıdıklayan müzikler dinlemek istiyorum… ruhumla uyanık bir şekilde hayatı kucaklamak istiyorum.
Bütün hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor adeta ve tüm yaşananlar, tanıştığım insanlar büyük bir yap-boz’un parçaları gibi yerlerini buluyorlar. Yukarıdan hayatıma baktığımda sonsuz bir huzur, mutluluk kaplıyor içimi… öylesine güzel insalarla tanışmışım ve onları gerçekten görebiliyorum ki şimdi sanki tüm bu parçaları birleştirme zamanı gelmiş gibi hissediyorum… hepsinin birbiri ile tanışmasını ve benim onları sevdiğim kadar birbirlerini sevmelerini istiyorum… hani o hayal edilen tek sevgi, tek dünya var ya…. Ben onu kendi küçük dünyamda gerçekleştirmek istiyorum.
Beni bilenler bilir, ben topluluk içinde yaşamayı arzu eden biriyim… ashram’a ilk adım attığım andan beri bu toplu halde yaşamın ruhuma ne kadar iyi geldiğini hissediyorum. Sevdiğim insalarla beni koy bir kasabaya, altıma bir bisiklet ver, etrafımız tarlalarla çevrili olsun, her güne içimizde yaşam sevinci ve heyecanı ile uyanalım, birbirimizden öğrenelim, gelişelim, genişletelim sınırlarımızı…. Yıllardır bunun hayalini kuruyorum ruhumda… tüm bunları düşünürken, aklıma Field of Dreams’den bir replik geldi “If you build it they will come” “sen inşa edersen onlar gelir”. Hayatta sadece hayallerinle oturup kendi başına kalırsan bunlar hayal olmak dışında bir aşama kaydetemez ama eğer kendini geliştirirsen, önünde açılan kapılardan inançla ve adeta bir çocuk heyecanı ile geçersen, önüne çıkan insanlara yargısız bir sevgiyle bakıp, gerçekten dinlersen…. İşte, bir bakmışsın ki hayallerin hayal olmaktan çıkmış, ufak adımlara kalmış gerisi… ve hissediyorum, çok yaklaştım…
Bana yüklenen hayatı değil, benim kendimi olduğum gibi hissettiğim, kendimin yarattığı yaşamı yaşamaya başladım… Bana yüklenmiş olan kalıplardan sıyrılıyorum gibi geliyor, minik minik uyanıyorum sanki… gördüğüm resmi benimle gören ve inanan insanlar tarafından çepeçevre sarılmaya başladım adeta… bana deliyişim gibi bakanların bakış açısı bile değişmeye başladı… bakan gözlerde inanç görüyorum, sevgi görüyorum, anlayış görüyorum… içimden bir ses durma, devam et diyor… dengeni değiştir. Evet bir ayağım her zaman dünyada yere basacak, daha rasyonel olacak, beyninin mantıklı tarafı ile bakmaya, anlamaya, tartmaya çalışacak… ama öbür ayağımı da sıkı sıkı ruhani dünyanın içinde tutmaya devam edicem, o benim ışığım ve gücüm olacak, o benim asıl yolculuğum olacak.
Denge… tüm hayat bu denge üzerine kurulu, karanlık olmasa aydınlığın anlamı olmazdı, bunu biliyor, saygı duyuyor ve kabul ediyorum… ancak; karanlığın içinde kaybolmadığım, aydınlığı içimde taşıdığımın farkında olduğum bir hayat kurmaya başladım… aradaki tek fark bu. İşte o noktada herkesin, herşeyin içindeki güzeli ve aydınlık olanı görmeye başlayabiliyor insan.
Ben inşa etmeye başladım kısacası ve önümdeki kapıların ağzına kadar açık olduğunu fark ediyorum sadece… Belki de ortada kapı bile olmadığının farkındalığı içimdeki hafifliğin sebebi… sınırları koyanın aslında beynim olduğunun farkındalığı… yaşamın vermek için hazır olduğunun farkındalığı…. Kısaca… nefes alıyor olmanın dayanılmaz hafifliği diyelim bence, hayatın içinde nefes alıyor olabilmenin dayanılmaz hafifliği…
https://m.youtube.com/watch?v=JZONDSqNxnI
Unbearable lightness of being
I feel this unexplainable lightness lately… One might say it’s the result of the spring that is taking over the world but actually, I am really angry and upset about that, I can’t feel that happy for the spring. (of which by the way, in my opinion, is by far the most amazing season of all!!!). Living this spring weather in March and feeling the physical presence of global warming in our everyday life doesn’t quite make me happy. But, in spite of this, I still feel this enormous lightness in my being, as if I have elevated from my body and I am gazing down at the big picture from above. I want to listen to happy, uplifting songs that tickles my soul. I want to give life a big hug with my awakening soul.
My whole life passes over my eyes and all those that has been lived finds a meaning, all those people that I have accumulated are finding their places in this big jigsaw puzzle called life. When I gaze down from above, I find myself in a vast sea of peacefulness and happiness… Aware that I have met such amazing souls in this world and that I have truly seen them. And now, it is time to put all those pieces together…I want them all to meet each other and love each other as much as I love them (ok, I know that this is a long stretch, but a wish is a wish, and this is mine:)) You know that “one love, one world” concept that we all dream about, I want it to manifest in my personal small world at least.
The ones who closely knows me, knows that, I love communities. Since the moment I stepped my foot into the ashram, I knew how marvelous I felt in a commune lifestyle. Leave me in a small village with close minded people that I love, give me a bicycle, surround me by farmlands… And let’s wake up every day with joy and excitement of that new day, lets learn from each other, evolve and expand our limits together. I have been dreaming of this alternative reality for years now. And as I was contemplating on all these the other day, a phrase from the movie Field of Dreams popped into my mind “if you build it, they will come.” If you surround yourself with your dreams and do not take any action, those most probably will not go an inch further than merely being your dreams.
But, if you invest in yourself, walk through those doors with belief and a child’s excitement within you, if you look at all the others with an unjudgemental love and listen to them… Then one day you may realize that those dreams are not dreams anymore, you just have to take those few last steps and eventually, can touch them… And I feel it in my bones, I am very close, its time…
I have slowly started to move away from the life that was imposed upon me and manifest my own reality in which I am simply “me”. As if I am slowly stripping down from all those patterns and burdens of many lifetimes and waking up from a long sleep… I am suddenly aware that I am surrounded with those who see and believe the same vision that I see… All those who have been perceiving me as a little out of the ordinary and honestly, a little crazy, their perception has been shifting… I have suddenly started to see belief, love and understanding in their gazes. And, I feel my soul calling out to me “don’t stop, keep on your path” … Change your equilibrium.
Yes, I am going to keep my one foot on the ground to be a little rational, to perceive and weigh life from the logical side… But I am going to keep on grounding my other foot deeply rooted on the spiritual side; that will be my light and my strength… This will be my ultimate journey.
Balance… This whole creation is based on balance. If there was no darkness, light would have found no meaning. While I know, respect and accept this duality of life, I have slowly started to manifest a life in which I do not lose my way in the darkness with the awareness that I carry the light that I need within me already. That is the simple difference. And in light of this reality, I can see the beauty and the radiance in others.
In a nutshell… as I have started to build, I am becoming more aware that the doors in front of me are wide open… May be its the awareness of the fact that; there are no doors, that creates this lightness within me… Awareness that it is my mind that is implementing those limitations in my life, and that LIFE is more than ready to GIVE. We might shortly say… It’s the unbearable lightness of breathing, breathing within life that uplifts me so these days…
believerinlife 